وقتی زنبورهای عسل بر فراز آینه پرواز می کنند، یک اثر واقعاً عجیب وجود دارد

در سال ۱۹۶۳، یک حشره شناس اتریشی به نام هربرت هران و دانشمند رفتارشناس آلمانی، مارتین لینداور، متوجه چیز عجیبی در نحوه زوم کردن زنبورهای عسل در هوا شدند.

وقتی انتخابی از زنبورها تربیت شدند برای پرواز بر فراز دریاچه، تنها در صورتی می توانستند به سمت دیگر بروند که امواج و امواج روی سطح آب وجود داشته باشد.

اگر دریاچه مانند آینه صاف بود، از سوی دیگر، اگر دریاچه صاف بود. دست، حشرات به طور ناگهانی ارتفاع را از دست می‌دهند تا زمانی که با سر به شیشه‌ی مایع برخورد کنند.

در آن زمان، یافته‌ها از این ایده پشتیبانی می‌کردند که زنبورهای عسل از نشانه‌های بصری برای حرکت در طول پرواز استفاده می‌کنند و یک پیگیری دیگر مطالعه اکنون بینش شگفت انگیزی را در مورد استراتژی های پرواز این هوانوردان کوچک با استعداد اضافه کرده است.

با تکرار آزمایش ۱۹۶۳، هرچند به روشی اخلاقی تر، محققان نشان داده اند که زنبورهای عسل به سرعت زمین در زیر آنها را تماشا می کنند تا سرعت خود را تنظیم کنند. ارتفاع در حین پرواز.

این آزمایش‌ها در داخل یک تونل مستطیلی به طول ۲۲۰ سانتی‌متر (۸۷ اینچ) که در فضای باز قرار گرفته بود، با آینه‌هایی روی سقف و کف انجام شد. که می‌توان آن را پوشاند تا شبیه دیوارهای قدیمی ساده باشد.

زمانی که تمام آینه‌ها پوشانده می‌شدند، زنبورهای عسل معمولاً از یک طرف تونل به سمت غذای شیرین در طرف دیگر پرواز می‌کردند و در عین حال ارتفاع تقریباً ثابتی داشتند. .

زمانی که سقف به عقب کشیده شد تا یک آینه نمایان شود، که ظاهراً ارتفاع تونل را دوبرابر می کرد، زنبورها به راحتی از آن عبور کردند.

اما وقتی که کف به آینه تبدیل شد و زمین را دو برابر دورتر جلوه داد، تصادفات شروع شد. زنبورها به طور معمول شروع به پرواز می‌کردند، اما پس از حدود ۴۰ سانتی‌متر (۱۵ اینچ) پرواز، ارتفاع آنها شروع به کاهش می‌کرد تا اینکه حشرات با کف شیشه‌ای برخورد کردند.

زمانی که هم سقف و هم کف زمین بودند. آینه ها، ایجاد یک جفت دیوارهای بی نهایت موازی، زنبورها پس از پرواز تنها برای حدود هشت سانتی متر (سه اینچ)، شروع به از دست دادن ارتفاع می کنند و بلافاصله پس از برخورد با زمین.

یافته ها بسیار شبیه به بی جهتی فضایی که گاهی اوقات به هوانوردان انسانی حمله می کند. هنگامی که خلبانان نمی توانند سرعت زمین خود را ببینند، برای حفظ ارتفاع تلاش می کنند.

حتی در طول یک ‘مارپیچ قبرستان’، حواس انسانی می تواند ما را فریب دهد تا فکر کنیم هنوز در حال پرواز هستیم. به همین دلیل است که ابزار هواپیما بسیار مهم است. آن‌ها به ما کمک می‌کنند بر توهمات فضایی غلبه کنیم و هواپیمای خود را حتی زمانی که هیچ بافت یا سایه‌ای روی زمین یا آب در زیر وجود ندارد، در پرواز نگه داریم.

متأسفانه زنبورهای عسل آن سیستم پشتیبان را ندارند. برای کمک به آنها حتی زمانی که یک کف آینه فقط در نیمه دوم تونل وجود داشت، پرواز ثابت آنها از نیمه اول ناگهان با یک فرو رفتن چشمگیر متوقف شد.

“جالب است که وضعیت آینه دوتایی ما به ما اجازه می دهد به تونل نزدیکتر شویم. شرایط پرواز یک پرواز آسمان باز بر فراز سطح آب آرام که توسط [هران و لیندوئر] استفاده شده است، نویسندگان تحقیق جدید نوشتن.

“نتایج ما تا آنجا که زنبورهای عسل در غیاب جریان نوری شکمی ارتفاع را از دست می دهند با نتایج آنها مطابقت دارد.”

>

به طور خلاصه، به نظر می‌رسد که زنبورها از نشانه‌های بصری روی زمین برای حفظ ارتفاع خود استفاده می‌کنند، برخلاف نشانه‌های بصری از بالای آن‌ها در آسمان.

زمانی که زمین دیگر آن را نشان نمی‌دهد. محققان فکر می کنند که حشرات یک خط پایه مناسب دارند، محققان فکر می کنند که در ارتفاع پایین تر می آیند تا ببینند آیا می توانند آن “جریان نوری شکمی” را دوباره به دست آورند.

با اینکه فکر می کنند دورتر از آن چیزی است که هست، در نهایت نتیجه می گیرند. ely به زمین برخورد می کند.

اگر به زنبورهای آزمایش میدان دید وسیع تری داده می شد، احتمالاً می توانستند از نشانه های دیگری در اطراف خود برای کمک به حفظ ارتفاع استفاده کنند. اما هنگام پرواز در یک دریاچه بزرگ و ساکن یا یک تونل بسته، گزینه های کمی وجود دارد که حشرات می توانند برای اندازه گیری ارتفاع خود از آنها استفاده کنند.

به اندازه کافی جالب توجه است، آزمایش نشان داد مگس های میوه از جریان نوری شکمی برای کنترل ارتفاع خود استفاده نمی کنند. بنابراین، گونه‌های مختلف ممکن است از تکنیک‌های متفاوتی برای حفظ پرواز خود استفاده کنند.

در ارتفاعات بالا، معمولاً به انسان‌ها گفته می‌شود که به پایین نگاه نکنند، از ترس سقوط ما. اما اگر یک زنبور عسل همان دستورالعمل ها را دنبال کند، سقوط آن اجتناب ناپذیر خواهد بود.

این مطالعه در نامه‌های زیست‌شناسی.