این قمر غول پیکر زحل شباهت عجیب دیگری به زمین دارد

در مقایسه با بیشتر مکان‌هایی که ممکن است در منظومه شمسی سرگردان باشید، تیتان – قمر غول پیکر زحل – از بسیاری جهات به طرز عجیبی برای زمین آشنا است.

در واقع، تیتان تنها قمر منظومه شمسی با جوی متراکم است که تعدادی پدیده آب و هوایی شبه زمین مانند را ارائه می دهد. مانند باران متان، که رودخانه ها و به نوبه خود، دریاچه ها.

در حالی که بسیاری از منظره تیتان بسیار برخلاف زمین، سایر جنبه‌های قمر یخی چندان متفاوت نیستند، مانند تیتان تپه های شنی برج زار – و با این حال وجود این تپه ها چیزی شبیه به یک راز دارد.

روی زمین، رسوبی که تپه های شنی را تشکیل می دهد از سیلیکات های معدنی تشکیل شده است، اما شیمی شن های تیتان متفاوت است.

موزاییک های تیتان که توسط کاوشگر کاسینی ناسا به تصویر کشیده شده است. (NASA/JPL/دانشگاه آریزونا)

تیم تیمی معتقد است: “گمان می‌رود رسوبات روی قمر زحل عمدتاً از دانه‌های آلی ضعیف مکانیکی تشکیل شده‌اند که مستعد ساییدگی سریع در گرد و غبار هستند. از محققان به رهبری ماتیو لاپوتر زمین شناس سیاره ای از دانشگاه استنفورد، در مطالعه جدیدی توضیح می دهد.

این ساییدگی سریع به این معنی است که با گذشت زمان کافی، ذرات ماسه در تپه‌های تیتان باید ریزتر و ریزتر شوند، تا زمانی که در نهایت به گرد و غبار تبدیل شوند.

این غبار سبک در نهایت بسیار ریز می‌شود. در جو منفجر می‌شود و قادر به تشکیل ساختارهای منسجمی مانند تپه‌های غول‌پیکر نیست که به ذرات بزرگ‌تر و درشت‌تر برای ادغام نیاز دارند.

“همانطور که بادها دانه‌ها را منتقل می‌کنند، دانه‌ها با یکدیگر و با یکدیگر برخورد می‌کنند. سطح، لاپوتر می گوید. “این برخوردها تمایل دارند اندازه دانه را در طول زمان کاهش دهند.”

اما به دلیل وجود تپه های شنی عظیم بر روی تیتان، محققان مکانیسم رشد ناشناخته ای را پیشنهاد می کنند که قادر به تقویت آن است. دانه‌ها و مقابله با نیروهای سایشی، باید در ماه انجام شوند.

هر چه که باشد، برای مدت بسیار طولانی ادامه داشته است.

تیم می‌نویسد: «تپه‌های استوایی تیتان احتمالاً برای [ده‌ها تا صدها هزار سال] فعال بوده‌اند. > حفظ تپه‌های شنی تیتان در بازه‌های زمانی زمین‌شناسی به مکانیزمی نیاز دارد که ذرات ماسه‌ای را در عرض‌های جغرافیایی استوایی تولید کند.

در تحقیق جدید، دانشمندان با الهام از وجود ooids – دانه‌های رسوبی کوچک و گرد، پیشنهاد می‌کنند که این مکانیسم مرموز چیست. در کف دریای زمین یافت می‌شود.

بر خلاف سایر اشکال ماسه (معمولاً در فرآیند تجزیه از طریق سایش تشکیل می‌شوند)، ooids تشکیل های برافزایشی که از ذرات کوچکتر، از طریق بارش شیمیایی در محیط دریایی ایجاد می شوند.

طبق مدل سازی محققان، یک پدیده مشابه می تواند وجود خود تیتان را توضیح دهد. رسوب آلی، قادر به ذرات برای پخش (فشرده) با هم در توده های ذوب شده، مقابله با نیروی همزمان ساییدگی، و حفظ ذرات در اندازه تعادل.

“به راحتی امکان تشکیل تپه های شنی فعال در عرض های جغرافیایی استوایی را فراهم می کند، با تولید مقداری گرد و غبار، اما به دلیل تجمع غبار قابل توجهی وجود ندارد. تف جوشی دانه های گرد و غبار به شن در طول زمان،” محققان توضیح می دهند، با توجه به محاسبات آنها همچنین وجود تشکیلات ماسه سنگی متمایز را در دشت‌های ماه و در قطب‌های آن نشان می‌دهد.

“در تیتان – درست مانند روی زمین و چه چیزی. قبلاً در مریخ وجود داشت – ما یک چرخه رسوبی فعال داریم که می تواند توضیح دهد توزیع عرضی اراضی میمون‌ها از طریق ساییدگی و تف جوشی اپیزودیک که توسط فصول تیتان هدایت می‌شوند،” می گوید Lapôtre.

در حالی که تیم تایید می کند که توضیح آنها در مورد چرخه رسوبی تیتان در حال حاضر فقط یک فرضیه است – زیرا سناریوهای دیگر را نمی توان کاملاً رد کرد – آنها مطمئن هستند. این همان چیزی است که ما در این قمر عجیب آشنا می بینیم، که زمانی به عنوان توصیف می شد. “نسخه مخوف زمین”.

“ما توانستیم این پارادوکس را حل کنیم که چرا تپه های شنی برای مدت طولانی روی تیتان وجود داشته است، حتی اگر مواد بسیار ضعیف باشند.” لاپوتر می گوید.

“بسیار جذاب است که به این فکر کنید که چگونه این دنیای جایگزین وجود دارد، جایی که همه چیز بسیار متفاوت است خیلی شبیه است.”

یافته ها در Geophysical Research Letters گزارش شده است.