چیزی در هسته کهکشانی می درخشد و ما می توانیم به حل این معمای نزدیک تر باشیم

چیزی در اعماق قلب کهکشان راه شیری با تابش گاما می درخشد و هیچ کس نمی تواند به طور قطع بفهمد که چه چیزی ممکن است باشد.

برخورد ماده تاریک پیشنهاد شده است، رد شد، و سپس به طور آزمایشی بازنگری شد.

اشیاء متراکم و سریع در حال چرخش به نام تپ اختر بودند همچنین به عنوان منابع نامزد پرتوهای پرانرژی، قبل از رد شدن به عنوان تعداد آنها خیلی کم است که بتوان این مبالغ را درست کرد.

مطالعه ای که توسط محققان استرالیایی، نیوزیلندی و ژاپنی انجام شد، می تواند جان تازه ای به توضیح تپ اختر بدهد، و نشان می دهد که چگونه ممکن است بتوان مقداری آفتاب شدید شدید را فشرده کرد. جمعیتی از ستارگان در حال چرخش بدون نقض قوانین.

تابش گاما رنگ معمولی شما از نور خورشید نیست. تولید آن به برخی از پر انرژی ترین فرآیندهای کیهان نیاز دارد. ما در مورد سیاهچاله‌ها در حال برخورد، ماده سوخت به سرعت نور ، ضد ماده در حال ترکیب با ماده انواع فرآیندها.

البته، مرکز کهکشان راه شیری همه این موارد را به صورت پیک دارد. بنابراین وقتی به آسمان خیره می‌شویم و تمام تکه‌های ماده در حال برخورد را در نظر می‌گیریم، سیاه می‌شویم. حفره‌ها، تپ‌اخترهای تپنده و سایر فرآیندهای اخترفیزیکی، انتظار داریم که شاهد درخشش گامای سالم باشیم.

اما وقتی محققان از تلسکوپ فرمی ناسا برای اندازه گیری درخشش شدید در قلب کهکشان ما حدود ده سال پیش استفاده کردند، آنها دریافتند که این نور پرانرژی بیش از آنچه که می توانستند توضیح دهند وجود دارد: چیزی که به عنوان بیش از حد مرکز کهکشانی شناخته می‌شود.

یک احتمال هیجان‌انگیز شامل برخورد تکه‌های نادیده‌ای از ماده در شب است. این ذرات عظیم با برهمکنش ضعیف – یک دسته فرضی از ماده تاریک که معمولاً به عنوان WIMP توصیف می شود – در حالی که با هم همسو می شوند یکدیگر را خنثی می کنند و چیزی جز تشعشع برای نشان دادن حضورشان باقی نمی گذارند.

این توضیح جالبی است که باید در نظر گرفت. اما بر روی شواهد نیز روشن است.

“ماهیت ماده تاریک کاملا ناشناخته است، بنابراین هر سرنخ بالقوه هیجان زیادی را به همراه دارد.” می گوید اخترفیزیکدان رولند کراکر از ملی استرالیا دانشگاه.

“اما نتایج ما به منبع مهم دیگری از تولید پرتو گاما اشاره می‌کند.”

این منبع تپ‌اختر میلی‌ثانیه‌ای است.

برای ساختن آن، از آن استفاده کنید. ستاره ای بسیار بزرگتر از ستاره ما و اجازه می دهیم آتش آن خاموش شود. در نهایت به یک توپ متراکم که عرض آن خیلی بیشتر از یک شهر نیست، فرو می ریزد، جایی که اتم های آن چنان محکم در کنار هم قرار می گیرند که بسیاری از پروتون های آن به آرامی به نوترون تبدیل می شوند.

این فرآیند میدان های مغناطیسی فوق العاده قوی ایجاد می کند که کانال را به جریان می اندازد. ذرات ورودی به جریان‌های با جریان سریعی که با تشعشع می‌درخشند.

از آنجایی که جسم در حال چرخش است، این جریان‌ها از قطب‌های ستاره مانند بزرگ‌ترین فانوس‌های فانوس دریایی جهان به اطراف می‌چرخند – بنابراین به نظر می‌رسد که با انرژی پالس می‌کند. ستاره‌های تپنده‌ای که صدها بار در ثانیه می‌چرخند، به عنوان تپ‌اخترهای میلی‌ثانیه‌ای شناخته می‌شوند، و ما اطلاعات زیادی در مورد شرایطی که در آن احتمالاً تحت آن‌ها تشکیل می‌شوند، می‌دانیم.

“دانشمندان قبلاً گفته‌اند. تشعشعات پرتو گاما را از تپ اخترهای منفرد میلی ثانیه ای در همسایگی منظومه شمسی شناسایی کرد، بنابراین می دانیم که این اجرام پرتوهای گاما ساطع می کنند، می گوید کراکر.

اما، برای انتشار آنها، آنها به مقدار زیادی جرم برای تغذیه نیاز دارند. با این حال، تصور می‌شود که اکثر سیستم‌های تپ‌اختر در مرکز کهکشان راه شیری آنقدر ضعیف هستند که نمی‌توانند چیزی پرانرژی‌تر از اشعه ایکس ساطع کنند.

اما ممکن است همیشه اینطور نباشد، به‌ویژه اگر ستارگان مرده باشند. آن‌ها از انواع خاصی از کوتوله‌های سفید بسیار عظیم هستند.

به گفته کراکر، اگر به اندازه کافی از این وزنه‌ها به تپ‌اختر تبدیل شوند و شرکای دوتایی خود را حفظ کنند، مقدار مناسبی را ارائه می‌کنند. تابش گاما برای مطابقت با مشاهدات.

“مدل ما نشان می دهد که گسیل یکپارچه از یک جمعیت کامل از چنین ستارگانی، حدود ۱۰۰۰۰۰ عدد، سیگنالی کاملاً سازگار با مرکز کهکشانی اضافی تولید می کند.”

این یک مدل کاملاً نظری است، ایده‌ای است که اکنون به شواهد تجربی زیادی نیاز دارد. با این حال، برخلاف پیشنهادات مبتنی بر ماده تاریک، ما دقیقاً می‌دانیم به دنبال چه چیزی باشیم.

این تحقیق در نجوم طبیعت.