موش های شهر همان «اسفنج های بیماری» مرگباری نیستند که ما فکر می کنیم. دانشمندان علت را توضیح می دهند
موش های شهر همان «اسفنج های بیماری» مرگباری نیستند که ما فکر می کنیم. دانشمندان علت را توضیح می دهند
موش‌ها حداقل از زمان طاعون به‌عنوان ناشی‌کننده بیماری‌های کثیف دیده می‌شوند، اما تحقیقات جدید نشان می‌دهد که جوندگان و سایر حیوانات شهری احتمال کمتری در ایجاد بیماری بعدی دارند همه‌گیری بیش از آنچه قبلاً تصور می‌شد.
محققان دانشگاه جورج تاون در واشنگتن دی سی داده‌های حدود ۳۰۰۰ پستاندار را مورد مطالعه قرار دادند و انتظار داشتند آن‌هایی که در محیط‌های شهری زندگی می‌کنند میزبان ویروس‌هایی که می‌توانستند توسط انسان‌ها گیر بیفتند، زیرا آنها در تماس نزدیک بودند.
آنها دریافتند که حیوانات شهری در حقیقت حامل ۱۰ برابر بیشتر انواع بیماری است – اما همچنین بیش از ۱۰۰ برابر مطالعات در مورد آنها منتشر شده است.
وقتی محققان این سوگیری عظیم را تصحیح کردند – ترجیح علمی طولانی مدت برای حیواناتی را که به جای پنهان شدن در جنگل‌های بارانی زیر پای ما می‌چرخند، مطالعه کنید – آنها با شگفتی متوجه شدند که موش‌ها بیش از حیوانات دیگر منشأ یک بیماری جدید انسانی نیستند.
با این حال، “هنوز اینطور نیست.” گرگ آلبری، بوم شناس بیماری که رهبری این مطالعه در Nature Ecology & Evolution در روز دوشنبه.
او با ذکر مثالی از لپتوسپیروز، یک بیماری باکتریایی، به خبرگزاری فرانسه گفت: «این حیوانات شهری بعید است که منشا «بیماری X» بعدی باشند، اما هنوز هم اغلب منبع بیماری های مهم شناخته شده هستند. معمولاً توسط موش‌ها پخش می‌شود.
او گفت، تهدید از سوی یکی دیگر از اهداف رایج تحقیر شهر – کبوتر – به دلیل سوگیری تحقیقاتی “تقریباً مطمئنا” اغراق‌آمیز بود.
از آنجایی که ما مدت‌هاست روی حیواناتی که در شهرها زندگی می‌کنند مطالعه کرده‌ایم، «ما آنقدر در مورد انگل‌های آنها می‌دانیم که ناشناخته‌های نسبتا کمی در آنجا وجود دارد. حیات وحش روستایی بسیار نامطمئن‌تر است و به احتمال زیاد «تهدید بزرگ» بعدی را برای ما فراهم می‌کند.”
جاناتان ریچاردسون، استاد اکولوژی شهری در دانشگاه ریچموند، می‌گوید که این یک مطالعه مهم است زیرا نویسندگان “به حق بیان بیش از حد داده های بدست آمده از تحقیقات پستانداران شهری را برجسته می کنند”.
اما او به خبرگزاری فرانسه گفت که هنوز عادلانه است که موش ها را به عنوان “اسفنج های بیماری” توصیف کنیم زیرا انسان ها در چنین تماس منظمی هستند. ریچاردسون گفت: تحقیقاتش نشان داده است که موش‌های شهری بیش از ۲۰۰ پاتوژن و انگل را در خود جای داده‌اند که می‌توانند به انسان بپرند، در حالی که نزدیک به ۸۰ درصد موش‌ها در برخی شهرها ناقل لپتوسپیروز هستند.
«مسیر مهم به سوی انسان»
آلبری و کالین کارلسون یکی از نویسندگان مطالعه او تحقیقات هفته گذشته منتشر شد که ج تغییرات آب و هوا می تواند خطر اپیدمی های جدید را افزایش دهد.
آنها دریافتند که با فرار حیواناتی مانند خفاش به مناطق خنک تر، برای اولین بار با گونه های دیگر مخلوط می شوند و فرصت های جدیدی برای بیماری ها ایجاد می کنند. که بعداً می‌تواند انسان‌ها را آلوده کند.
آلبی گفت پستانداران شهری می‌توانند در این فرآیند نقش داشته باشند.
”اگر یک خفاش با موش برخورد کند و بدهد. این یک بیماری جدید است و اگر آن موش دسترسی بیشتری به مناطق انسانی داشته باشد، مسیر مهمی برای انسان فراهم می‌کند.
تحقیقات او در مورد گرم شدن زمین همچنین نشان داد که فرصت‌های جدیدی برای ویروس‌ها برای جهش وجود دارد. بین حیوانات اکنون در نزدیکی مناطق پرجمعیت و به جای جنگل‌ها اتفاق می‌افتد.
”شبکه میزبان-بیمارگر در شرف تغییر اساسی است، بنابراین آنچه اکنون در مورد انگل‌های شهری می‌دانیم احتمالاً به سرعت منسوخ می‌شود. آلبری گفت.
”ما به نظارت بهتری هم در حیوانات شهری و هم در حیوانات وحشی نیاز داریم تا بتوانیم تشخیص دهیم که یک پاتوژن از یک گونه به گونه دیگر پریده است – و اگر دریافت میزبان شهری یا در مجاورت انسان است، ما باید به ویژه نگران باشیم.”
© خبرگزاری فرانسه
نظرات کاربران