یک بارش شهابی تماشایی ممکن است در این آخر هفته به ما برسد. در اینجا چیزی است که باید انتظار داشت

همانطور که زمین به دور خورشید می‌چرخد، از میان گرد و غبار و زباله‌هایی که دنباله‌دارها و سیارک‌ها به جا مانده‌اند، شخم می‌زند. این زباله باران های شهابی را به دنیا می آورد – که می تواند یکی از طبیعت باشد شگفت انگیزترین عینک ها.

بیشتر بارش های شهابی قابل پیش بینی هستند ، زمانی که زمین از دنباله خاصی از زباله ها عبور می کند، سالانه تکرار می شود.

اما، گاهی زمین از میان توده های باریک و متراکم بخصوصی از زباله ها عبور می کند. این منجر به طوفان شهاب‌سنگ می‌شود و هزاران ستاره در حال تیراندازی هر ساعت در آسمان می چرخند.

یک باران جزئی به نام تاو هرکولیدها می تواند هفته آینده یک طوفان شهابی برای ناظران قاره آمریکا ایجاد کند. اما در حالی که برخی از وب سایت ها وعده “قوی ترین طوفان شهاب سنگی در نسل ها” را می دهند، ستاره شناسان کمی محتاط تر هستند.

معرفی دنباله دار SW3

داستان با یک دنباله دار به نام ۷۳P/Schwassmann-Wachmann 3 (به اختصار دنباله دار SW3). اولین بار در سال ۱۹۳۰ مشاهده شد و مسئول بارش شهابی ضعیفی به نام تاو هرکولید است که امروزه به نظر می رسد از نقطه ای حدود ده درجه از ستاره درخشان Arcturus تابش می کند.

در سال ۱۹۹۵، دنباله دار SW3 به طور ناگهانی و غیرمنتظره روشن شد. تعدادی از طغیان در طی چند ماه مشاهده شد. این دنباله دار به طرز فاجعه آمیزی تکه تکه شده بود و مقدار زیادی غبار و گاز آزاد می کرد. ، و زباله ها.

در سال ۲۰۰۶ (دو مدار بعد)، دنباله دار SW3 بیشتر متلاشی شد، به چندین قطعه درخشان همراه با تعداد زیادی تکه کوچکتر.

قطعاتی از دنباله دار ۷۳P که توسط تلسکوپ فضایی هابل در سال ۲۰۰۶ مشاهده شد. (NASA، ESA، H. Weaver (APL/JHU)، M. Mutchler و Z لوای (STScI))

آیا زمین در مسیر برخورد است؟

امسال، زمین در پایان ماه می از مدار ستاره دنباله دار SW3 عبور خواهد کرد.

مدل‌سازی دقیق کامپیوتری نشان می‌دهد که زباله‌ها مانند شاخک‌های نازک عظیم در فضا در امتداد مدار دنباله‌دار پخش شده‌اند.

آیا این زباله‌ها به اندازه‌ای گسترده شده‌اند که با زمین برخورد کنند؟ این بستگی به این دارد که در سال ۱۹۹۵ چه مقدار زباله به بیرون پرتاب شده است و با از هم پاشیدگی دنباله دار با چه سرعتی آن زباله به بیرون پرتاب شده است. اما تکه های گرد و غبار و زباله آنقدر کوچک هستند که تا زمانی که به آنها برخورد نکنیم نمی توانیم آنها را ببینیم. پس چگونه می‌توانیم بینشی درباره آنچه ممکن است هفته آینده اتفاق بیفتد به دست آوریم؟

آیا تاریخ می‌تواند تکرار شود؟

درک کنونی ما از بارش شهابی ۱۵۰ سال پیش آغاز شد. با رویدادی کاملاً شبیه به داستان SW3.

یک دنباله دار به نام دنباله دار ۳D/Biela در ۱۷۷۲. این یک دنباله دار کوتاه مدت بود، مانند SW3 که هر ۶.۶ سال یکبار بازمی گشت.

در سال ۱۸۴۶، این دنباله دار شروع به رفتار عجیب کرد. رصدگران دیدند که سر آن به دو قسمت تقسیم شده است و برخی از آنها یک “طاقی از ماده دنباله دار” را بین قطعات توصیف کردند.

در بازگشت بعدی دنباله دار، در سال ۱۸۵۲، این دو قطعه به وضوح از هم جدا شده بودند و هر دو به طور غیر قابل پیش بینی در نوسان بودند. در روشنایی.

این دنباله دار دیگر هرگز دیده نشد.

اما در اواخر نوامبر سال ۱۸۷۲، یک طوفان شهاب‌سنگ غیرمنتظره آسمان شمال را فراگرفت و ناظران خیره‌کننده با سرعت بیش از ۳۰۰۰ شهاب در ساعت .

طوفان شهاب‌سنگ زمانی رخ داد که زمین از مدار سه بعدی/بیلا عبور کرد: جایی بود که خود دنباله‌دار باید دو ماه قبل می‌بود. طوفان دوم، ضعیف‌تر از اولی، در سال ۱۸۸۵ رخ داد، زمانی که زمین بار دیگر با بقایای دنباله‌دار مواجه شد.

۳D/Biela به آوار متلاشی شده بود، اما دو طوفان شهاب‌سنگ بزرگی که تولید کرد به‌عنوان مناسب عمل کردند. بیدار شوید.

یک دنباله دار در حال مرگ، که جلوی چشمان ما از هم می پاشد، و یک بارش شهابی مرتبط، که معمولاً در برابر صدای پس زمینه به سختی قابل مشاهده است. آیا ما در شرف تکرار تاریخ با دنباله دار SW3 هستیم؟

این چه چیزی را برای تاو هرکولیدها نشان می دهد؟

تفاوت اصلی بین رویدادهای ۱۸۷۲ و تاو هرکولیدهای امسال به زمان عبور زمین از مدارهای دنباله دار می رسد. در سال ۱۸۷۲، زمین چندین ماه پس از رسیدن دنباله‌دار از مدار بیلا عبور کرد و از موادی عبور کرد که از جایی که دنباله‌دار می‌بود عقب مانده بودند.

برعکس، برخورد بین زمین و SW3 رخ داد. جریان زباله در هفته آینده چندین ماه پیش از رسیدن دنباله دار به نقطه عبور اتفاق می افتد. بنابراین زباله‌ها باید پیش‌تر از دنباله‌دار پخش شوند تا طوفان شهاب‌سنگ رخ دهد.

آیا این زباله‌ها می‌توانند به اندازه‌ای گسترش یافته باشند که با زمین روبرو شوند؟ برخی از مدل‌ها نشان می‌دهند که ما یک نمایشگر قوی از دوش خواهیم دید، برخی دیگر نشان می‌دهند که زباله‌ها به اندازه کوتاهی فرو می‌روند.

شهاب‌های خود را قبل از چشمک زدن به حساب نیاورید!

هر چه باشد. اتفاق می افتد، مشاهدات باران هفته آینده درک ما را از چگونگی رخ دادن رویدادهای تکه تکه شدن دنباله دار بهبود می بخشد.

محاسبات نشان می دهد زمین از مدار SW3 حدود ساعت ۳ بعدازظهر، ۳۱ مه (AEST) عبور کنید. اگر زباله‌ها به اندازه‌ای به جلو برسند که زمین با آن روبرو شود، احتمال وقوع طغیان از تاو هرکولیدها وجود دارد، اما فقط یک یا دو ساعت طول می‌کشد.

از استرالیا، نمایش (اگر وجود داشته باشد) قبل از اینکه هوا به اندازه کافی تاریک شود به پایان می رسد تا ببینیم چه اتفاقی می افتد.

اما ناظران در آمریکای شمالی و جنوبی یک صندلی کنار رینگ خواهند داشت.

آن ها به احتمال زیاد نمایش متوسطی از شهاب های آهسته حرکت می کنند تا یک طوفان بزرگ. این یک نتیجه عالی خواهد بود، اما ممکن است کمی ناامید کننده باشد.

با این حال، این احتمال وجود دارد که دوش بتواند نمایشی واقعاً تماشایی داشته باشد. اخترشناسان در حال سفر در سراسر جهان هستند، فقط برای هر موردی.

در مورد رصدگران استرالیایی چطور؟

همچنین احتمال کمی وجود دارد که هر فعالیتی بیش از حد انتظار دوام بیاورد یا حتی کمی دیر به مقصد برسد. حتی اگر در استرالیا هستید، ارزش آن را دارد که در غروب ۳۱ مه به بالا نگاه کنید، فقط در صورتی که بتوانید نگاهی اجمالی به قطعه ای از یک دنباله دار در حال مرگ داشته باشید!

جریان زباله ۱۹۹۵ تنها یکی از آن هاست. بسیاری از آنها توسط این دنباله دار در دهه های گذشته گذاشته شده است.

تابش Tau Herculids در شمال آسمان استرالیا کم است – ساعت ۱۹ به وقت محلی. (موزه‌های ویکتوریا/ستلاریوم)

در اوایل صبح روز ۳۱ مه، حدود ساعت ۴ صبح (AEST)، زمین از بقایای عبور دنباله‌دار در سال ۱۸۹۲ به دور خورشید عبور خواهد کرد. بعد از ظهر همان شب، حدود ساعت ۸ بعدازظهر، ۳۱ مه (AEST)، زمین از بقایایی که در سال ۱۸۹۷ توسط دنباله دار گذاشته شده بود عبور خواهد کرد.

با این حال، بقایای آن بازدیدها در طول زمان پخش خواهند شد، و بنابراین ما فقط انتظار داریم که چند شهاب که از آن نهرها آسمان ما را جلال دهد. اما، مثل همیشه، ممکن است اشتباه کنیم – تنها راه برای دانستن این است که بیرون بروید و ببینید!

جانتی هورنر، پروفسور (اخترفیزیک)، دانشگاه کوئینزلند جنوبی و تانیا هیل، عضو افتخاری دانشگاه ملبورن و متصدی ارشد (نجوم)، موزه‌های ویکتوریا.

این مقاله از مکالمه تحت مجوز Creative Commons بازنشر شده است. مقاله اصلی.