سیارک‌های نزدیک به زمین که قبلاً هرگز ندیده‌ایم در خفای خورشید پنهان شده‌اند.

نور خورشید دلیل اصلی این است که تلسکوپ‌ها از زمین، دور از مرکز منظومه شمسی، به بیرون نگاه می‌کنند. تحقیقات جدید نشان می‌دهد که برای بررسی‌های تلسکوپی که برای بررسی در جهت دیگر آماده شده‌اند، چیزهای زیادی می‌توان یافت.

به‌ویژه، بررسی‌های اخیر اجرام نزدیک به زمین یا NEOها، از جمله سیارک‌هایی را که قبلاً هرگز ندیده‌ایم، نشان می‌دهند. وقتی نوبت به درک تاریخچه منظومه شمسی و شکل‌گیری سیاره می‌رسد، یافتن و ردیابی این سیارک‌ها می‌تواند بسیار مهم باشد.

اخترشناس اسکات شپارد، از موسسه علوم کارنگی در واشنگتن دی سی، در مورد برخی از NEO‌ها گزارش کرده است که بین زمین و خورشید یافت می‌شوند – و اکتشافات تازه شروع شده‌اند.

شپارد در یک ستون در آخرین مجله Science.

“این بررسی‌ها بسیاری از سیارک‌های کشف‌نشده قبلی را در داخل زمین پیدا کرده‌اند.”

> اکتشافات شامل اولین سیارک با فضای داخلی مدار به زهره (به نام ‘Ayló’chaxnim 2020 AV2) و سیارکی که در حال حاضر دارای کوتاه ترین دوره مداری شناخته شده به دور خورشید است (به نام ۲۰۲۱ PH27).

در حالی که مدل سازی پیش بینی کرده است که اینها سیارک ها باید وجود داشته باشند، اکنون تلسکوپ هایی مانند دوربین تأسیسات گذرا Zwicky در کالیفرنیا و تلسکوپ ۴ متری بلانکو بنیاد ملی علوم در شیلی – با هدف انرژی تاریک دوربین (DECam) متصل شده است – در واقع شروع به یافتن آنها می کند.

این سیارک ها بر اساس دسته بندی می شوند. موقعیت آنها: ما آتیراها (با مدارهای داخلی به زمین)، واتیراها (با مدارهای داخلی زهره) و ولکانوئیدهای فرضی (با مدارهای داخلی جیوه).

آنچه ما از مشاهدات دهانه ها در سیارات و قمرها نشان می دهد که تعداد NEO ها در چند میلیارد سال گذشته ثابت بوده است.

با توجه به مدارهای ناپایدار دینامیکی آنها (حدود ۱۰ میلیارد سال) و حرکات غیرقابل پیش بینی (ناشی از قرار گرفتن در معرض خورشید)، نشان می دهد که NEO ها به نوعی در حال تکمیل شدن هستند.

span class=” wf_caption”>سیارک ها را می توان بر اساس فاصله آنها از خورشید دسته بندی کرد. . (V. Cary, AAAS/Science)

“حرکت به چرخش، اندازه، آلبدو و فاصله سیارک از خورشید بستگی دارد.” می نویسد Sheppard. “هرچه یک سیارک کوچکتر باشد و نور خورشید بیشتری جذب کند، حرکت آن بزرگتر است.”

این اکتشافات سیارکی باید به ما کمک کند تا اطلاعات بیشتری در مورد حرکت آنها و اینکه چگونه تعداد NEO ها توانسته اند ثابت بمانند. در چنین دوره های زمانی طولانی دانشمندان فکر می کنند که اکثر NEO ها سیارک هایی هستند که از کمربند اصلی بین مریخ و مشتری.

با این حال، شپرد اشاره می کند که ممکن است مخازن داخلی پایداری از NEO ها نیز وجود داشته باشد که عرضه ثابتی از آتیرا و واتیراس را فراهم می کند. اینها ممکن است وارد سیارک‌هایی شوند که به سمت منظومه شمسی گسترده‌تر می‌چرخند، به سیاره‌ای برخورد می‌کنند یا در اثر تماس نزدیک با خورشید محو می‌شوند.

هر چه سیارک‌ها کوچک‌تر باشند، تشخیص آنها سخت‌تر می‌شود. دوره. دانشمندان تخمین می زنند که حدود ۹۰ درصد از NEO های به اصطلاح “قاتل سیاره” – آنهایی که ۱ کیلومتر (۰.۶۲ مایل) یا بیشتر عرض دارند – قبلاً پیدا شده اند.

“چند NEO ناشناخته آخر یک کیلومتری احتمالاً وجود دارد. دارای مدارهای نزدیک به خورشید یا تمایل زیاد هستند که آنها را از میدان های بررسی های اصلی NEO دور می کند، “writes Sheppard.

The perspective was published in علم.